zwierzaki

paulu$

Najbardziej charakterystyczną cechą papug są ich dzioby. Składają się z mocno zakrzywionej w dół, hakowatej szczęki górnej, która zachodzi na mniejszą, zakrzywioną ku górze szczękę dolną. U nasady górnej połowy dzioba znajduje się woskówka, która jest nagim, nieopierzonym rejonem ciała w okolicy otworów nosowych.
Dziób papugi jest bardzo ruchliwy i ma bardzo dużą siłę ścisku, a zawdzięcza to swej unikalnej budowie. Szczęka górna jest połączona z czaszką za pośrednictwem pewnego rodzaju "zawiasu".

Najbardziej charakterystyczną cechą wszystkich papug jest ich dziób. Używają go do tak subtelnych czynności, jak karmienie młodych, oraz do wymagających użycia większej siły, jak miażdżenie twardych nasion.

Dzięki niemu ptak może rozwierać bardzo szeroko szczęki. Papuga może używać swego dzioba do wykonywania wielu czynności: zarówno do delikatnego czyszczenia piór, karmienia młodych, jak i wymagającego użycia większej siły miażdżenia nasion i orzechów.
Papugi mają także charakterystycznie wyglądające nogi. Większość gatunków innych ptaków ma stopy o trzech palcach skierowanych do przodu i jednym do tyłu. Papugi natomiast mają dwa palce z przodu i dwa palce z tyłu. Taki układ palców "dwa-dwa" mają też inne gatunki, które wspinają się po korze drzew, na przykład dzięcioły. Zapewnia on papugom bardzo mocny chwyt.
Papugi bardzo zręcznie wspinają się po gałęziach i dostają się do najmniejszych gałązek w koronach najwyższych drzew w lesie. Są za ten wysiłek hojnie wynagradzane, gdyż znajdują tam owoce, kwiaty i nasiona, które są niedostępne dla innych, mniej zręcznych gatunków ptaków o podobnej wielkości ciała. Papugi, kiedy się wspinają po gałęziach, jako trzeciej nogi używają dzioba. Zahaczają nim o jeden pęd, a później w sposób skoordynowany ruchami umięśnionej szyi i nóg przechodzą na niego z drugiej gałązki.
Wiele gatunków papug należy do najbarwniej i najbardziej jaskrawo ubarwionych ptaków. Nawet gatunki o upierzeniu w przeważającej części brązowym, szarym lub brunatnym mają często bardzo kolorowe niektóre partie ciała. Bardzo trafną nazwę ma na przykład lorysa tęczowa zasiedlająca tereny Australii, Nowej Gwinei i Indonezji. Papuga ta ma upierzenie o barwie niebieskiej, pomarańczowej, żółtej i zielonej. Większość gatunków papug jest jednakże ubarwiona jasnozielono. Taka barwa upierzenia doskonale maskuje ptaki na tle liści, a kolorowe plamy na ciele mogą zacierać kontury ciała papugi i przez to jeszcze lepiej chronić ją przed wzrokiem drapieżników.
Papugi bardzo wiele czasu poświęcają na czyszczenie piór. Robią to dziobem i wykonują tę czynność bardzo starannie. Szczególnie narażone na zabrudzenie są pióra na głowie i szyi, które plamią się sokiem dojrzałych owoców lub nektarem. Z tej przyczyny wiele gatunków papug wykształciło zachowania rytualne polegające na tym, że ptaki czyszczą się nawzajem, koncentrując się na toalecie piór na głowie.