zwierzaki

Martini

Inne nazwy: Berner Sennenhund
FCI: 45 Grupa: II.3
Pinczery i sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła, pozostałe rasy. Szwajcarskie psy górskie i do bydła.
Kraj pochodzenia: Szwajcaria
Popularność (w Polsce): Rasa popularna
Wysokość w kłębie (cm):
Wyjaśnij 58 do 70
Masa ciała (kg): 40 do 55
Może mieszkać w: Duże mieszkanie, lub dom
Gubienie włosa: Przeciętnie
Wymagane strzyżenie: Nie wymaga
Pies tej rasy powinien być czesany 2 razy w tygodniu, po 30 minut.
Aktywność w domu: Mało aktywny
Wymaga codziennie spaceru przez: 45 minut
Przeciętna cena szczenięcia: 1900 złotych
Koszt utrzymania:
Wyjaśnij 255 złotych miesięcznie
Stopien posłuszeństwa: Wysokie
Szybkość uczenia się: Bardzo szybko
Stopień dominacji: Pośredni
Pies tej rasy ma przeciętne predyspozycje do stróżowania i obrony
Przeciętna długość życia (w latach): 9
Czy można pozwolić na zabawę z małymi dziećmi: Warunkowo
Nie może pozostawać sam dłużej niż: 6 godz.
Możliwe problemy:

Może kopać w ogródku
Uwaga: Pewne problemy mogą być wyeliminowane przez odpowiednio dobrane szkolenie.
Zobacz też:

Hodowla Tanais (

s/tongue.gif" alt="" border="0" /> polski)
Hodowla "Altura" (

s/tongue.gif" alt="" border="0" /> pol., niem.)
Klub Szwajcarskich Psów Pasterskich w Polsce (

s/tongue.gif" alt="" border="0" /> polski)

paulu$

suuper te posty o pieskach zwłaszcza o berneńczykach

Martini

dzięki

paulu$

paulu$

A TU JESZCZE INFO O BERNEńCZYKACH

Berneńczyk to pies pasterski. Pilnował zagrody, pomagał przy pędzeniu bydła, ciągnął wózki z mlekiem. Dzisiaj berneńczyk jest ulubionym psem domowym i nie ma w tym nic dziwnego gdyż jest wspaniały, odpowiedzialny i przyjacielski. Berneński pies pasterski, razem z apenzellerem, entlebucherem i dużym szwajcarskim psem pasterskim tworzą jedną grupę szwajcarskich psów pasterskich.

O CZYM TRZEBA PAMIĘTAĆ

- nie kupujmy nigdy psa pod wpływem impulsu, nawet gdyby to była miłość od pierwszego wejrzenia. Pies jest istotą żywą i wymaga w ciągu długiego czasu wiele pielęgnacji i uwagi. To nie jest zabawka, którą się odstawi na półkę gdy się znudzi

- obejrzyjmy dokładnie matkę szczenięcia. Czy jest spokojna, nerwowa, agresywna, zadbana czy zaniedbana

- upewnijmy się że hodowla jest zarejestrowana w Związku Kynologicznym w Polsce

- nie nabywajmy szczenięcia które ma mniej niż 6 tygodni

- nie pozwólmy szczenięciu w pierwszym roku życia chodzić po schodach zbyt dużo, zwłaszcza w dół

- nie dawajmy szczenięciu pić zaraz po jedzeniu

- nigdy nie pozwalajmy szczenięciu bawić się zaraz po posiłku

ROZMNAŻANIE

Suka w cieczce

Suki uzyskują dojrzałość płciową w wieku ośmiu do dwunastu miesięcy. Wtedy pierwszy raz mają cieczkę która trwa do trzech tygodni. W tym czasie suka lekko krwawi kroplami i staje się atrakcyjna dla psów. W drugiej połowie cieczki jest ona gotowa do zapłodnienia i chętnie dopuszcza do siebie psy. Najlepszym czasem krycia jest okres między dziesiątym a czternastym dniem cieczki. Pierwsza cieczka często nie trwa tak długo, a krwawienie jest słabsze niż przy następnych. Suki nie powinno się kryć zanim nie jest w pełni dojrzała – u berneńczyków potrzeba na to około dwóch lat.

Ciąża

Na początku trudno stwierdzić czy suka jest w ciąży. Dopiero po około czterech tygodniach można wyczuć szczenięta w jej brzuchu. Od tego momentu powoli ale systematycznie staje się grubsza. Przeważnie zmienia się też jej zachowanie. Podczas ostatniego tygodnia nabrzmiewają jej sutki. Ciąża trwa przeciętnie 63 dni i suka zużywa wtedy wiele energii.

Odpowiedzialna hodowla

W celu zachowania dobrych cech psychicznych i fizycznych rasy, a nawet ich udoskonalenia, klub rasy stawia hodowcom określone wymagania. Potencjalni rodzice muszą być najpierw poddani ocenie zachowania i wyglądu podczas organizowanych przez Związek Kynologiczny w Polsce testów i wystaw – muszą uzyskać wymagane regulaminem hodowli noty. Oprócz tego powinni mieć wykonane zdjęcie rentgenowskie stawów biodrowych z wynikiem nie więcej niż lekko pozytywnym. Część hodowców wykonuje również badania w kierunku dysplazji stawów łokciowych.

ZDROWIE

Wady wrodzone:

Dysplazja stawu biodrowego

Polega na tym że panewka stawu nie obejmuje wystarczająco kości udowej. Dochodzi do zapaleń i zmian, które są bardzo bolesne. Do niedawna uważano, że wadę tę wywołują głównie czynniki genetyczne. Aktualne badania wykazały, że dziedziczne są przede wszystkim predyspozycje. Czynniki środowiskowe, takie jak żywienie i właściwy albo niewłaściwy ruch, są również ważne i decydują o rozwinięciu się wady lub zahamowaniu jej rozwoju. Trzeba bardzo zwracać uwagę, żeby pies nie był za gruby. W pierwszym roku życia należy bardzo ostrożnie obciążać go wysiłkiem. Nie powinien towarzyszyć nam w wycieczkach rowerowych i podczas joggingu. Powinien unikać chodzenia po schodach. Nie wolno pozwalać mu na zbyt długą zabawę z innymi psami lub długie aportowanie. Podczas tych zajęć pies wykonuje gwałtowne ruchy, mocno obciążające kształtujące się stawy. Znaczącym jednak niedocenionym, powodem dysplazji jest podłoga w naszym domu. Parkiet i terakota są dla młodego psa zbyt śliskie. Częste poślizgnięcia prowadzą do urazów stawów, co sprzyja rozwojowi dysplazji. Jeśli mamy śliską podłogę, można położyć stary dywan tam, gdzie szczenię najczęściej przebywa.

Zapalenie opon mózgowych

Ten rodzaj zapalenia opon mózgowych (lub rdzenia kręgowego) jest znany także jako „syndrom berneńczyka”. Po raz pierwszy stwierdzono tę chorobę w latach osiemdziesiątych XX w. Do tej pory nie wiadomo jeszcze jakie są jej przyczyny. Występuje ona tylko u młodych psów, do trzeciego roku życia. Na początku pojawiają się bóle gardła i w okolicach lędźwi oraz wysoka gorączka. Zdjęcia rentgenowskie i punkcje nie pokazują żadnych odchyleń od normy. Badanie krwi ujawnia jednak wzrost liczby białych ciałek krwi albo białka ogólnego. W niektórych wypadkach stwierdza się niedokrwistość. Leczenie zapalenia opon mózgowych antybiotykami nie przynosi żadnego lub prawie żadnego rezultatu. Jedyną efektywną metodą jest podanie hormonu kory nadnerczy – prednisolonu. Jeśli pies leczony prednisolonem dożyje trzech lat, to ma 99,9% szans na przeżycie. Niepożądanym skutkiem kuracji jest występowanie atrofii mięśni (zaniku tkanki mięśniowej). Dlatego trzeba zmniejszać dawki leku tak szybko, jak to tylko możliwe.